‘Dios nunca reza’ / ‘Jainkoak ez du sekula otoitz egiten’ en la columna de BERRIA de ANJEL LERTXUNDI
Hoy en su columna del diario Berria, Anjel Lertxundi, Premio nacional de ensayo 2010, cita un pasaje de mi diario Dios nunca reza, y a mí eso me pone muy contento y me llena de orgullo. Ahí va:
Kontziliazioa
Bertigoak izaten hasi denak, halako kasu mordoa topatzen du ordu arte batere bertigorik gabea ematen zuen mundu batean.
Egunerokotasunak zerikusi handia du gure pertzepzioan, eta aitona egin dutenetik, errealitate asko, ordu arte usaindu gabeak, tokatzen ari zaizkio parean. Tartean, kontziliazio familiarrarena. Hor ikusten du alaba kontziliatu nahian bere buruarekin, semetxoarekin, bikotekidearekin, etxearekin, lanarekin, nagusiarekin, munduarekin. Alabak, ordea, nekez lortzen du sosegurik, eta aitona, isilik, buelta asko ematen ari zaio asuntoari. Eta lehen ikusi ere egiten ez zituen egoerak ezagutzen hasi da: erditu arte lanean ez segitzeagatik edo beren haurrei titia emateagatik lana galtzeko arriskuan daudenak. Umiliatuak, diskriminatuak.
Merezi al du hainbeste neke?, galdetu du aitonak bere baitan. Alaba fardela aldatzen hasi zaio haurrari. Hala ere merezi duela esaten ari zaio munduari.
OHARRAK (Post scriptum)
—Madrilen dugun adiskide ama berri batek zera entzun behar izan zion lan egiten duen enpresako bere gainekoari (emakumea eta ama hura ere): “Zeuk ikusi amatasunaren bentaja guztiak gozatu (sic) nahi dituzun, baina goikoei (sic) ez zaie batere gustatuko”. Ez zitzaien gustatu. Lanera itzuli zenean, gure lagunak lan desatseginago bat zeukan zain.
—Ez dago, jakina, Madrileraino joan beharrik. Gure auzoko mutil baten kasuan ere, abisu eman zioten aitatasunaren baimena baliatzen bazuen ezin ziotela ezer ziurtatu. Enpresaren egoera kaskarra aipatu zioten. Mutilak mehatxutzat hartu zuen eta, badaezpada, ez zuen aitatasunaren baimena hartu.
—Patxi Irurzun idazle iruindarrak bere azken liburuan, Dios nunca reza (Jainkoak ez du sekula otoitz egiten) izenekoan, erditzeko ariketetara joan den haurdun talde bati buruz ari da. Pasarte batean dio: “neska batzuek garbi utzi dute erditu arte lan egiteko asmoa, eta haien iruzkinen lerro-artean irakur daiteke ez dela zehazki horretarako gai sentitzen direlako, lana galtzeko beldur direlako baizik. Haztaka hasi doi-doi kontziliazio familiarrari buruzko lege eta neurrietan, eta prekarietatea eta diskriminazioa bezalako beste hitz batzuk agertzen dira aiztoz grabatuak. Taldean bada neska bat hotel batean lan egiten duena garbiketak eta oheak egiten, min dezente du, baina mutualitatean ez diote baja ematen. Neskak, jakina, dirua behar du, eta ezin dio lana egiteari utzi, nahiz hori ez izan batere ona haurrarentzat. Batzuentzat, jaio aurretik hasten dira desberdintasunak”.
Orain gutxi aitona egin izan ez banindute, erreparatuko nien kontatu ditudan bi kasuei, geldituko zitzaidan Patxi Irurzunen pasarte hori, idatziko nuen gaurko zutabea?
Egunerokotasunak (bizi dugun egoerak), zerikusi handia du, bai, gure pertzepzioan.
http://www.berria.info/blogak/lertxundi/?title=kontziliazioa&more=1&c=1&tb=1&pb=1
